Wijkverpleging: “Geen snorfiets maar een iPad”

Posted on 30-03-2014 in Wijkverpleging

AMBASSADEUR VOOR WIJKVERPLEEGKUNDIGEN – Fred Wolters (49) zit zijn hele werkzame leven al in het vak. Hij is wijkverpleegkundige bij ZZG zorggroep (Groesbeek) en één van de dertien ambassadeurs voor de Wijkverpleegkundige die op 5 maart jl. een getuigschrift kregen van VWS-staatssecretaris Martin van Rijn.

Waarom mocht jij vorig jaar mei de training ‘Ambassadeurs voor de Wijkverpleegkundige’ namens ZZG zorggroep gaan volgen?
(Met een lach) “Oh, waarschijnlijk omdat ik al zolang meeloop. En mezelf nog steeds blijf ontwikkelen.”

Twaalf vrouwelijke ambassadeurs, jij als enige man.
“We waren met zijn tweeën, maar de tweede man is gedurende het traject afgehaakt. Er zijn trouwens steeds meer mannen in het vak werkzaam, al moeten sommige cliënten daar nog wel aan wennen. Staat er ineens een man voor hun deur.”

Waarop lag het accent in de training?
“Voordat je jouw beroepsgroep kunt vertegenwoordigen, moet je eerst goed inzicht krijgen in je eigen kwaliteiten en de complexe organisatie van de eerstelijns gezondheidszorg. Met die kennis ga je de wijde wereld in om een visie op het beroep van wijkverpleegkundige en de wijkverpleging te verwoorden, ook richting politiek, woningbouwverenigingen en andere partijen.”

Was het ambassadeurschap te combineren met je baan?
“Ja, vooral ook omdat ik er vier tot zes uur per week voor werd vrijgesteld door mijn werkgever. Dan is het te doen, anders wordt de druk te groot.”

En, veel uitnodigingen gekregen?
“Ik ben vaak de boer op geweest. Het belangrijkste wat ik ervaren heb, is dat bestuurders, wethouders en ook ambtenaren het prettig vonden om met iemand uit de praktijk te spreken. Geen directeur of een lid van de Raad van Bestuur, maar een wijkverpleegkundige met zijn voeten in de klei. Ik kon ze vertellen over persoonlijke ervaringen, dingen die ik meegemaakt heb, waar ik tegenaan gelopen ben. Dat bleek erg waardevol. Omgekeerd heb ik daardoor een groot netwerk opgebouwd waarmee ik in mijn werk voordeel kan doen. Dat is een persoonlijk winstpunt van het ambassadeurschap.’

Naar de praktijk: wat is de grootste uitdaging voor de wijkverpleegkundige?
“Wat mij betreft, wil ik graag een stevige band tussen mijn beroepsgroep en de huisartsen. Wil je in wijken iets kunnen bereiken, dan is dat de basis voor succes. Eigenlijk een beetje zoals het vroeger was, alleen is de snorfiets intussen ingeruild voor een iPad. Ik werk met veel huisartsen prima samen, maar er is een categorie die alles het liefst in hun eigen praktijk wil houden met hun eigen POH.”

VWS wil dat wijkverpleegkundigen een stevige positie krijgen in zorg en ondersteuning in de buurt, inclusief indicering. Hoe kijk jij daar tegenaan?
“Veel collega’s zijn er klaar voor, anderen zullen bijscholing moeten volgen om die rol waar te kunnen maken. Ik denk met name aan jongere collega’s, die nooit zelf zorg hebben geïndiceerd en evenmin de risico-inventarisatie daarbij.”

Tot slot: is jouw ambassadeurschap levenslang?
“Ik ben wijkverpleegkundige in hart en nieren. Wijkverpleegkundigen zijn de spin in het web van wonen, zorg en welzijn. Vóór de training was ik al enthousiast en vertelde ik over mijn vak, nu doe ik niet anders. Positief zijn over wijkverpleging blijf ik zolang ik werk en waarschijnlijk ook nog erna. Dus in die zin: ja, het is levenslang!”

In september van dit jaar start een tweede groep wijkverpleegkundigen voor het ambassadeurstraject. De training is een gezamenlijk initiatief van V&VN
Eerstelijnsverpleegkundigen en ZonMw.

Reinold Vugs

Volg ons