Wijkverpleegkundige Anita Kreuk: “Ik heb mijn vak weer terug”

Posted on 09-02-2015 in Wijkverpleging

Anita Kreuk werkt als wijkverpleegkundige bij Omring en hoort bij het wijkteam Oost in Medemblik. Een combinatie die voor haar vanzelfsprekend is. “Door mijn brede blik kan ik snel schakelen.”

Anita wist altijd al dat ze iets in de zorg wilde. “Eerst twijfelde ik of ik kapster of kraamverzorgende wilde worden, maar ik koos voor een dynamisch beroep. Ik ben opgegroeid in een klein dorpje en daar zag ik vrouwen in witte jassen bij het verpleeg- en verzorgingshuis. Dat vond ik kenmerkend voor de verzorgende cultuur van het dorp.” Anita deed eerst de opleiding tot doktersassistente en daarna HBO-V. Na haar stage kon ze bij Omring blijven als vliegende keep om collega’s te vervangen wegens ziekte of zwangerschap. Daarna kreeg ze een contract aangeboden.

Weinig te zeggen
Anita komt momenteel om in het werk. “Voor 1 mei moeten 80% van de herindicaties klaar zijn. We hebben dat nog niet helemaal in de vingers. We moeten dat nu nog handmatig doen: het zoeken naar de juiste verpleegkundige diagnose, de interventie erbij zoeken en de uitkomsten aangeven.”
Maar Anita is blij dat ze nu zelf mag indiceren. Ze herinnert zich de gang van zaken bij het CIZ en de voorloper daarvan, het Regionaal Indicatie-Orgaan (RIO). “Ik had toen niet veel voor het zeggen. Ik diende een aanvraag voor een indicatie in en het CIZ bepaalde welke zorg een cliënt kreeg. Ik speelde soms advocaat voor de cliënt en moest veel uitleggen over een bepaald ziektebeeld of discussie voeren over een tabletje. Naar beste kunnen vroeg je een indicatie aan. Vaak trok het CIZ dit in twijfel; er werd veel vanuit protocollen en standaarden gekeken en vanuit een andere deskundigheid. Ik heb meegemaakt dat iemand over een cliënt met psoriasis opmerkte dat deze huidaandoening wel weer over zou gaan.”

Lastige positie
Als wijkverpleegkundige had Anita in die tijd een lastige positie rondom het aanvragen van een indicatie bij het CIZ. “Ik heb veel moeten praten, bewijzen als een medicatieverklaring moeten opsturen om ervoor te zorgen dat iemand het juiste aantal uren zorg kreeg wat hij nodig had.”
Anita vertelt dat ze cliënten ook leerde wat te zeggen als er iemand belde van het CIZ. “Het is hier gewoon om niet te laten merken dat het niet goed met je gaat. Mensen hangen niet graag de vuile was buiten en doen zich sterker voor dan ze zijn. Ik zei dan: benoem u aller-slechtste dag. Die tijd is nu voorbij. Ik heb mijn vak weer terug.”

…………………………Ik heb ze gestimuleerd om zichzelf te vertegenwoordigen

Meepraten over inhoud vak
Anita heeft net de training Vakbekwaam Indiceren achter de rug Ze heeft hierbij geleerd te werken met het classificatiesysteem NANDA-NIC-NOC. “Dat is nog wennen. De bedoeling is dat er een classificatiesysteem wordt ingebouwd in het elektronisch cliëntendossier.”
De wijkverpleegkundigen praten mee over de definitieve keuze van het classificatiesysteem. “Dat is goed ook, wij moeten er straks mee werken en wij hebben er ook verstand van. Ik zie het als een uiting van professionaliseren. Dat wij meepraten over de inhoud van ons vak, zodat we samen onderbouwde en verantwoorde keuzen kunnen maken.”

Wat wil de cliënt?
Via een speciale vraagtechniek komen er bij een cliënt verpleegkundige problemen naar boven. Nieuw is dat de cliënt nu zelf aangeeft wat hij als eerste wil aanpakken. “Iemand met een wond die niet geneest, geeft aan dat zij graag snel mobiel wil worden, zodat zij met haar dochter boodschappen kan blijven doen. Dan heeft ze tenminste invloed op wat ze eet. Vroeger was ik hier heel geprotocolleerd te werk gegaan: eerst die wond dicht. Nu gaat het veel meer om wat de cliënt wil.”

…………………………We brengen samen met de cliënt het netwerk in kaart

Van ontzorgen naar omzorgen
Anita voelt zich net Baantjer als ze bij een cliënt thuiskomt. “Ik zie snel hoe het huis eruit ziet, in wat voor systeem iemand leeft.” Kwam ze vroeger ontzorgen, nu is het omzorgen. “We kijken waar de zorg minder kan, bijvoorbeeld door de inzet van mantelzorg, getrainde vrijwilligers of hulpmiddelen. Dat leggen we vast in het zorgleefplan. We brengen samen met de cliënt het netwerk in kaart.”
Vooral voor bestaande cliënten is dit een moeilijke omslag. Ze zijn gewend om zorg te krijgen. Voor Anita is het ook een verandering, want vroeger voerde ze geen omzorggesprekken. Ze vertelt over een vrouw die thuis herstelt van een zware operatie. “Er was hulp aangevraagd bij het douchen. Anita weet haar en haar dochter zover te krijgen dat de vrouw het zelf probeert. Dat lukt. Vroeger was het: we helpen graag. Maar ook dan probeerden we iemand snel uit de zorg te krijgen. We zijn er nu wel, maar meer op de achtergrond.”

………………………..Bewust geen scheiding tussen verpleging, verzorging en sociale domein

Samenwerken met sociale domein
Bij Omring is bewust geen scheiding aangebracht tussen verpleging en verzorging en het sociale domein. Anita maakt sinds vorig jaar deel uit van het wijkteam Oost. “Als wijkverpleegkundige heb je beide rollen. Vroegsignalering is een belangrijke taak, net als ergens instappen waar het nodig is. Dat hele pallet zit in je takenpakket. Je mist anders het hele netwerk, het contact met de huisarts en feeling met de wijk. Ik zou niet weten hoe je als wijkverpleegkundige ergens nieuw in een wijk aan de slag moet voor alleen de taken in het sociale domein. Dan word je een soort supermaatschappelijke werker. Ik kan nu gemakkelijk iets inbrengen in het wijkteam en snel schakelen.”

Corina de Feijter

(Fotografie: Studio Oostrum)

Gedurende twaalf weken zit Zorgenz aan tafel met wijkverpleegkundigen. Het zijn gesprekken over wat dit beroep nu inhoudt, over de veranderingen die zich in 2015 aandienen, over de eisen die het werk aan de opleiding stelt, over de zinvolle zorg die wijkverpleegkundigen dicht bij de patiënt verlenen. Deze serie is mogelijk gemaakt door het ZonMwprogramma Zichtbare schakel Opleidingsimpuls wijkverpleegkundigen.

Volg ons