Rolmodel

Posted on 28-04-2015 in Corina de Feijter, Topbericht, Wijkverpleging

COLUMN CORINA DE FEIJTER – Wat heb je toch een interessant beroep, mailde mijn oudste broer me laatst. Nadat hij mijn interview had gelezen met wijkverpleegkundige Violieke van Eijk en haar stagiaire Diederik Samson, de bekende PvdA-politicus. Ik kan dat eigenlijk alleen maar beamen, al is het zo dat rondom de journalistiek een zweem van romantiek hangt.

Vaak denken mensen dat je alleen maar bekende mensen en beroemdheden naar hun diepe zielenroerselen mag vragen en voortdurend aan het reizen bent. Laat ik u snel uit de droom helpen. Het is vaak ploeteren achter je bureau, na een telefonisch interview van pakweg twintig minuten. Nu heb ik me ook nog op het pad van de columns begeven.

Beste lezer, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dat niet meevalt. Mijn mening verkondigen ligt me niet zo. Er zijn al genoeg collega’s die dat doen. U denkt nu vast: een journalist beleeft toch van alles en komt nog eens ergens? Daar heeft u een punt.

Laat ik eens kijken naar de week die achter me ligt. Ik was bij de uitreiking van de certificaten aan vijftien kersverse wijkverpleegkundige ambassadeurs, een initiatief van Verpleegkundigen & Verzorgenden Nederland (V&VN). Mijn verslag hierover staat op deze wensite. Mariëtte Hamer, de voorzitter van de Sociaal Economische Raad (SER), deelde de getuigschriften uit en zij kweet zich van haar taak met verve. Ze vertelde tussen neus en lippen dat de zus van onze premier Mark Rutte oud-wijkverpleegkundige is. En dat hij daar veel aan heeft bij het maken van plannen over de zorg. Had zij hem dan ook niet kunnen influisteren dat het een onzinnig idee is om een onderscheid te hanteren tussen S1- en S2 wijkverpleegkundigen?

Marianne Lensink, directeur van Zorgverzekeraars Nederland, vertelde tijdens dezelfde bijeenkomst dat zij een wijkverpleegkundige hoorde zeggen: Ik denk dat ik S1 wijkverpleegkundige word, omdat ik het nu te druk heb. Beste beleidsmakers, de taken van een wijkverpleegkundige zijn niet te scheiden, het moet in één hand! Als we hen de ruimte willen geven om hun vak in de volle breedte te kunnen uitoefenen, en dat betekent indiceren, organiseren én het verlenen van zorg, dan weg met die knip!

Het ambassadeurstraject moet rolmodellen opleveren. Een kader kweken, in vakbondstermen gesproken. Dat spreekt me aan. In een grijs verleden heb ik bij NU’91 gewerkt, voortgekomen uit Verpleegkundigen & Verzorgenden In Opstand, weet u nog? Een rolmodel is een type persoon of persoonlijkheid die een voorbeeldfunctie vervult voor een bepaalde groep mensen. Ik denk dat iedereen in z’n leven een rolmodel heeft gehad. Gaat u maar na bij uzelf. Het kan een ouder zijn, een familielid, buurvrouw of goede vriend. Iemand die u vertrouwt en die u stimuleert om net een stap verder te gaan. Die u laat ontdekken wat u wilt en wat bij u past. Of iemand op uw vakgebied die u bewondert.

Ik herinner me een leerkracht van de basisschool die in mijn rapport schreef: Corientje doet goed haar best op school. (Dat doe ik nog steeds trouwens). Ik gun alle (wijk)verpleegkundigen ook zo’n rolmodel. Zodat zij niet alleen stevig in hun schoenen staan bij de dagelijkse begeleiding en verzorging van aan hen toevertrouwde patiënten en cliënten, maar ook daarbuiten. Zodat ze net als hun Amerikaanse collega’s zeggen: I’m proud to be a nurse!

Deze leerkracht was denk ik onbewust mijn eerste rolmodel en stimulator. Later kwamen er meer, bijvoorbeeld de hoofdredacteur van deze site die me vraagt: waar blijft je volgende column? Bij deze. En ja broer, ik heb een mooi vak!

Corina de Feijter is al jaren zelfstandig journalist en werkt voor diverse vak- en bedrijfsmedia in zorg en welzijn. Mensen ontmoeten, hun bijzondere verhalen, ideeën of dromen optekenen, daaruit haalt ze veel voldoening. Als vaste medewerker van Zorgenz vertelt zij hier wat ze daarbij persoonlijk opmerkt. Schrijven is haar passie. Haar profiel is te lezen op LinkedIn.

(Foto bovenin: Mykola Mazuryk/Shutterstock)

Volg ons