“Je zou bij ingewikkelde problematiek vooraf moeten toetsen”

Posted on 14-04-2015 in Actueel, Levenseinde, Topbericht

LEVENSEINDEKLINIEK – Met enige regelmaat worden vragen gesteld over de zorgvuldigheidseisen in het handelen van artsen die betrokken zijn bij de Levenseindekliniek. Een goed en genuanceerd antwoord geeft de kliniek nu zelf met haar Jaarverslag 2014.

Zes betrokkenen geven in dit verslag van buitenaf hun kijk op de werkzaamheden van de Levenseindekliniek. De namen spreken voor zich. Het zijn Willie Swildens, voorzitter Regionale toetsingscommissies euthanasie (“De artsen van de Levenseindekliniek liggen bij ons niet onder een vergrootglas”), Rutger Jan van der Gaag, voorzitter artsenfederatie KNMG (“De angst voor ‘u vraagt, wij draaien’ blijkt ongegrond”), Suzanne van de Vathorst, bijzonder hoogleraar Kwaliteit van de laatste levensfase en van sterven (“Voor de patiënt is de Levenseindekliniek een verrijking”), Pia Dijkstra, Tweede Kamerlid D’66 (“De Levenseindekliniek voorziet in een behoefte”), Yvonne van Ingen (foto), SCEN-arts (“Voor een zorgvuldige euthanasiepraktijk zou je vooraf moeten toetsen”) en Riet Koolen-Eggink, nabestaande (“Met het team van de kliniek voelde het meteen heel vertrouwd”).

Hiernaast zijn casusbesprekingen te lezen, zoals over Multiple ouderdomsklachten door de arts Jim Dibbets, over Psychiatrie door de psychiater Paulan Stärcke en over Dementie door de verpleegkundige Jacqueline Kaijer.

Het Jaarverslag 2014 is in digitale vorm vanaf ca. 25 april a.s. te vinden op www.levenseindekliniek.nl. Wie een exemplaar eerder nodig heeft, moet even bellen naar 070 352 41 41.

(De foto van Yvonne van Ingen is gemaakt door Anna Green)

Omdat het verslag digitaal nog niet beschikbaar is, hieronder het interview met Yvonnen van Ingen.

‘Als SCEN-arts ben ik twee keer betrokken geweest bij een euthanasie van de Levenseindekliniek. De eerste keer ging de huisarts bijna op vakantie. De patiënte dacht dat ze alles goed geregeld had en voelde zich in de steek gelaten. Ze was beginnend delirant. De huisarts schreef in zijn verslag voor de arts van de Levenseindekliniek, dat hij blij was dat deze bereid was de euthanasie te doen. Het werd min of meer een spoedeuthanasie.

Voor mij betekende dat een spoedconsultatie. Gelukkig kon ik meteen gaan. Ik heb mijn oordeel ter plekke achtergelaten. De arts van de Levenseindekliniek was uitstekend voorbereid en had al een uitgebreide rapportage opgesteld. De tweede keer dat ik als arts geconsulteerd, werd verliep gelukkig minder hectisch. Daarbij ging het om een hoogbejaarde vrouw die leed aan depressies en dementerend was. Ze was opgenomen in een verpleeghuis terwijl ze dat eigenlijk niet wilde. Ook daar had de arts van de Levenseindekliniek al veel voorwerk gedaan en dit uitgebreid gedocumenteerd.

Mijn indruk is dat er heel zorgvuldig wordt gewerkt door de Levenseindekliniek. De gesprekken zijn goed en de rapportage uitgebreider dan bij huisartsen. Wat ik wel een punt vind, is dat de Levenseindekliniek alle moeilijke casuïstiek krijgt. De toenemende complexiteit vind ik in mijn rol als SCEN-arts lastig. Ik heb er moeite mee dat min of meer vanaf papier, achteraf, wordt geoordeeld over de zorgvuldigheid. De vraag is in hoeverre dit systeem van toetsing bijdraagt aan de zorgvuldige uitvoering van de euthanasie. Toetsing zou van grotere waarde zijn als de uitkomst gevolgen heeft voor het wel of niet doorgaan van de euthanasie. Zeker bij complexe casus zou de procedure anders moeten zijn. Vooraf toetsen is beter.

Als de arts van de Levenseindekliniek zijn werk goed heeft gedaan en ik na onderzoek en gesprekken een positief advies geef, en achteraf volgt een “onzorgvuldig”, dan heb ik mijn werk niet goed gedaan. Laat de toetsingscommissie dan maar vooraf bepalen of het kan. Met achteraf toetsen schiet niemand iets op. Dan lees je “teveel op de SCEN-arts geleund”. Maar daarom ben ik dit werk juist gaan doen. Dat artsen op me kunnen leunen in een situatie die geen alledaagse zorg is en grote impact heeft. Een zorgvuldige euthanasiepraktijk lijkt me het hoogste doel. Als daarvoor de wet aangepast moet worden, dan is dat maar zo.’

Volg ons